Tim en Christa: “Onze dochters zijn prioriteit nummer één!”

Vandaag in ‘het gezinsportret’ het verhaal van Tim (29) en Christa (26), en hun twee dochters Loïs (3) en Sela (7 mnd). We spraken met hen over christelijk opvoeden en opvoeden tijdens het herstel van een burn-out.

Tim geeft Sela de fles wanneer we binnen komen en Loïs dartelt wat rond met speelgoed. Christa schenkt ondertussen thee voor ons in, het voelt direct relaxt aan. Terwijl fotografe Marianne een paar foto’s neemt, stel ik de eerste vraag.

Christelijk opvoeden, hoe doen jullie dat en wat vinden jullie belangrijk?

Tim: Ik denk een persoonlijke relatie met God. Dat Loïs en Sela merken van ‘hé papa heeft een persoonlijke relatie met God, en opa en oma en meer mensen’. En dat zij dat ook zelf mogen ontwikkelen,  en wij hen helpen te ontdekken hoe dat is.
Hoe jong ze nu ook nog zijn, het begint nu al. Bijvoorbeeld ’s avonds, voordat Loïs gaat slapen. Ik ga dan soms even met haar op het balkon zitten en dan vertel ik over God aan de hand van de sterren. Of gewoon kleine dingen benoemen zoals dat Jezus in je hart is.

Christa: Dan zegt ze wel eens zomaar tussendoor “Jezus is ook in jouw hart, papa. En in jouw hart, mama!”

Tim: Ja, en dat komt omdat je het er al een keer over hebt gehad.

Toevallig loopt Loïs ineens rond met een kinderbijbel en vraagt of iemand haar kan voorlezen.

Tim: Dat is ook wel een ding trouwens. Zelf bijbel lezen. Dat is natuurlijk nog iets wat heel pril is, maar wat ook al wel ontstaat als je daarin het voorbeeld geeft. Het gebeurt geregeld dat Loïs dan ook een bijbeltje heeft en dat we met z’n drieën hier zitten te lezen. Bijbel lezen is soms wel lastig in te passen in de drukte, hoor. Dat is ook prima, maar ik blijf wel nastreven om samen bijbel te lezen.

Christa: Het is ook super leuk dat Loïs aan tafel meedenkt waar we voor gaan bidden. Alles en iedereen komt voorbij! Alleen al dat ze een moment heeft om het even te vertellen.

Tim: Ja precies! Dat ze dus ook persoonlijk iets tegen God mag zeggen. Dat begint dan al, als heel klein meisje. Als ze dat nu al mee mag krijgen en het dan ook echt bidt, dat vind ik gewoon echt geweldig!

Wat zijn, naast bijbel lezen en ruimte geven voor gebed, concrete dingen die jullie inzetten in jullie  opvoeding?

Christa: Muziek. Vanaf het allereerste begin is ze fan van Sela. En dan bedoel ik natuurlijk Sela-muziek fan, haha! Van kleins af aan zit Loïs al ademloos te kijken naar filmpjes of te luisteren naar CD’s van Hillsong-achtige liedjes. Overdag horen wij dan ook continu liedjes voorbij komen, die ze zingt. ‘Halleluja eeuwig dank en ere’ is favoriet vandaag, maar er komt echt van alles voorbij.

Tim: En natuurlijk bidden voor onze kids.

Tim kreeg een half jaar geleden een burn-out, hoe gingen jullie daar mee om als ouders?

Christa: Je merkt dan heel duidelijk dat je kinderen altijd voor gaan. Je kan die zorg niet stopzetten. Dat heeft prioriteit. Het is heel gek, want die meiden helpen je ook om structuur te houden en voor Tim ook om wel weer vreugde te vinden voor de dag.

Tim: Het helpt je er wel doorheen bedoel je? Ja, dat sowieso. Het geeft structuur en het helpt je weer vooruit te gaan. In het begin stond voor mij de opvoeding on hold. Ik kon bijna niks en er kwam veel meer druk op Christa te liggen. Ik vond het wel heel moeilijk om in het begin de opvoeding helemaal los te laten, omdat ik toen helemaal niks kon.

Christa: Je was vooral bang dat Loïs en Sela zich later zouden herinneren dat jij niet goed in je vel zat, dat ze te weinig aandacht zouden hebben.

Tim: Ja en ik wist toen natuurlijk nog niet hoe lang dat zou duren. Je zit dan in een hele pittige tijd. Maar dat is het begin. Nu zijn we een half jaar verder en merk ik dat het ook zijn vruchten afwerpt dat je veel tijd met elkaar hebt kunnen doorbrengen. Er verandert iets in hoe je bent. Bijvoorbeeld dat ik ook meer tijd maak voor Loïs en Sela. Ik ben ook verandert in hoe ik werk en hoe ik energie verdeel. Het zorgt ervoor dat ik andere keuzes maak.

Het lijkt erop dat de burn-out je zicht op opvoeden heeft veranderd en hoe je er als vader erin staat, klopt dat?

Tim: Het is een beetje dubbel, want ik had daarvoor ook wel die visie of het beeld van vaderschap van dat je er bent voor je kinderen. Tijd vrijmaken voor Loïs en Sela dat hoort er gewoon helemaal bij, dat wil ik ook. Alleen langzamerhand werd ik steeds meer opgeslokt. En door de oorzaak van de burn-out werd mijn energie steeds verder weggetrokken. Loïs of Sela naar bed brengen was op een geven moment niet leuk meer, dat was gewoon heel zwaar. Net zoals heel veel andere dingen, die je normaal zo even doet.

Christa: En misschien jouw taakgericht-zijn, dat je daar veel meer bewust van bent? Dat je sommige dingen meer als taken af wilde ronden, ook al deed je dat wel met liefde. Je bent daar nu wel veel bewuster mee bezig.

Tim: Ik wil nu meer in dat moment zijn. Dat wilde ik vroeger ook al wel, maar ik ben nu zo hard onderuit gegaan dat ik nu echt wat móet veranderen aan mijn gedrag om daar vervolgens ook echt te kunnen komen. Nu merk ik dat mijn energie al steeds verder opbouwt en dat ik het op een goeie manier kan verdelen. Dat ik dan ’s avonds geregeld energie voel om Loïs helemaal aandacht te geven én ook nog een leuke avond te hebben. Eerder was dat nog wel anders, dan was het ‘oké, je moet nu naar bed’.

Noodgedwongen heeft de burn-out je dus dichterbij de vader gebracht die je wilde zijn?

Tim: Ja, zo kun je dat wel zeggen. Niet dat het nu allemaal klaar is ofzo. We zijn nog steeds wel in een proces van herstel. En als ik ’s avonds terugkom van m’n werk en er moet hier nog van alles gebeuren,  dan val je heel snel in het oude patroon. Maar er is wel echt iets veranderd en dat is eigenlijk iets positiefs uit iets pittigs.

Christa: Gelukkig maar. Dan is het niet alleen maar ellende!

Hoe ben jij er als moeder, tijdens de burn-out van je man, doorheen gekomen, Christa?

Christa: Ik merkte al heel snel dat je veel hebt aan mensen om je heen, vrienden, fijne familie, mensen uit de kerk, die soms dingen aanbieden of die je even helpen. Daar heb ik wel bewust gebruik van gemaakt. Ik ben ook heel duidelijk gaan schrappen. Alléén de hoognodige dingen doen. Dat heeft me er uiteindelijk doorheen geholpen, dat ik denk van ‘oké, ik hóef verder ook niks’. First priority was gewoon hier thuis zijn en die meiden een leuke dag geven. Zorgen dat die meiden blij naar bed gaan en dat was het.

Voor jullie is het heel duidelijk dat kinderen op nummer één staan, hoe komt dat?

Christa: Ik geloof dat kinderen uit Gods hart en verlangen voortkomen en niet alleen uit die van ons. Dat geeft zo’n grote verantwoordelijkheid, zonder het meteen heel zwaar te maken. Ik vind dat iets heel unieks. Dat we die taak van God gekregen hebben om onze dochters lief te hebben en te koesteren.

Dus voor mij is het heel helder. Als je aan kinderen begint, dan zijn je kinderen áltijd je eerste prioriteit en dat ziet er voor iedereen anders uit. Ook los van de burn-out, vinden wij dat het ons veel mag kosten. Eigenlijk alles. Dat we voor hen in elk geval alles opzij zetten. Ik denk dat dat in die burn-out nog wel meer naar voren kwam. Alleen die dingen doen die nu echt belangrijk zijn.

Tim: Ja, bepaalde dingen moet je in de tijd van jonge kinderen, niet eens willen doen eigenlijk. Voor de burn-out wilde ik het liefst alles wel blijven doen. Maar nu maken we wel keuzes, dat is gewoon beter.

Hoe maak je dan de juiste keuzes?

Christa: In de tijd van de burn-out was onze energie is niet toereikend in wat we deden, dus dan ga je gewoon heel snel op je gevoel af. Alles waarbij ik direct dacht van ‘nee’, zeg ik af of ik zeg niet toe dat ik daar bij ben. Dat is heel stom en vervelend, maar daar krijg je veel rust van.
De wereld vraagt ontzettend veel van je, dat het heel lastig is om daar zelfverzekerd keuzes in te maken. Maar het moedergevoel zit vaak wel goed, merk ik. Dus als je denkt dat het beter voor je kinderen is dat je bepaalde keuzes maakt, doe maar! Dan vinden mensen er maar van alles van. Tja, dit gaat wel even voor. Je gaat er later nooit spijt van krijgen dat je je kind prioriteit hebt gegeven!

Dit gezinsportret is gemaakt in samenwerking met Marianne van Mary Jane Photography. Wil jij ook een gezins-shoot en je opvoedverhaal delen met andere ouders? Houd dan de komende dagen onze facebook en instagram in de gaten!