Je doet het hartstikke goed

Yes! Ons eerste blog is hier! En om maar meteen met de deur in huis te vallen: heb je wel eens het gevoel dat je faalt in je opvoeding?

Ja? Nou dan kunnen we elkaar de handen schudden.

Sinds iets meer dan een jaar ben ik moeder van Anouk en gezien mijn achtergrond zou je denken dat ik het ‘vak’ van ouderschap toch zou moeten kunnen meesteren.
Toch valt het me soms vies tegen…

Oké, een voorbeeld: Douwe (mijn man) en ik gaan in de vakantie ergens lunchen met vrienden. Anouk is zeven maanden en hun dochtertje is een jaar ouder. We beginnen net met vast voedsel geven aan Anouk. We volgen daarin een beetje de methode van Stefan Kleintjes* en een beetje van onszelf. Om een beeld te schetsen: Anouk draagt een pindakaasmasker, in haar haar hangen de broodkruimels en de rest ervan ligt op de grond. Maar goed, ondertussen eet ze wel een hele boterham op. Best knap voor een baby met twee ondertanden.

En dan, ons publiek: Een man met zijn vrouw aan de ene kant van ons tafeltje. Ze kijken ons niet aan, maar fluisteren en kijken naar de verzameling brood op de grond. Terwijl aan de andere kant van ons tafeltje twee vrouwen op leeftijd me aanmoedigen met de volgende woorden: “Nou, je kunt hier van de grond eten, he? Er ligt genoeg! Haha!”.

Ik schaam me rot en begin me af te vragen waarom ik ook alweer had gekozen voor deze krankzinnige methode. Tot mijn vriendin tegen me zegt: “Trek je er niks van aan joh! Kijk eens naar Anouk, die zit toch heerlijk te genieten van haar eten? Ze is tenslotte nog maar een baby en zij moet het ook nog leren. Je doet het echt hartstikke goed.”

Vooral dat laatste zinnetje. Daar kan je niet genoeg van krijgen, toch?

Als je mij de afgelopen maand hebt gesproken, dan weet je dat ik gefascineerd ben door het boek van Brené Brown. Het boek ‘Gelukkig ben ik niet de enige’ gaat over haar onderzoek naar schaamte. Zij zegt daarin dat er drie kwesties zijn die consequent harde oordelen ontlokken: verslaving, buitenechtelijke relaties en opvoeding. Echt! Bijzonder rijtje, toch?

Brené noemt een voorbeeld van een vrouw die veel kritiek krijgt van haar ouders op haar opvoeding. Maar zij is zelf ook keihard in hoe ze denkt over de manier waarop andere ouders opvoeden. Logisch, denk ik dan. Als je wordt veroordeeld, ga je zelf ook zo’n houding aannemen. Ik herken dat bij mezelf.

“Het is een vicieuze cirkel,” zegt Brené “Wanneer anderen ons veroordelen voelen we ons gekwetst en schamen we ons, en gaan we anderen veroordelen om onszelf weer beter te voelen.”

Als we veroordelen dan leidt dat bij onszelf tot angst en schaamte.
En dat leidt weer tot verwijdering, in plaats van verbinding met elkaar.

Ik wil juist dat ik me verbonden voel met andere ouders. En niet dat ik er alleen voor sta.

Dus zegt Brené: “Om niet te oordelen moeten we ons heel bewust zijn van wat we denken, voelen en zeggen”.
Ook als het gaat om iemands opvoeding. Zodat we anderen juist bemoedigen in hun opvoeding.

Ik vind het zelf ook fijn om bemoedigd te worden. Het mag best vaker gezegd worden:
“Hé vader, hé moeder, je doet het echt hartstikke goed!”

*Over Stefan Kleintjes later meer!

Bron: Brené Brown, Gelukkig ben ik niet de enige, Maak van schaamte en kwetsbaarheid je kracht, pag. 70 en 71