Het zijn mijn kinderen niet…
Laatst moest ik oppassen in de crèche bij ons in de kerk. Nadat alles was opgeruimd (man, wat kunnen kinderen een rommel maken!) en alle kinderen waren afgeleverd bij hun ouders, deden we ons standaard kopje koffie in de hal. Na de koffie werd het tijd om te gaan. Dus ik liep met Anouk terug naar de crèche om nog even haar jas en tas op te halen. So far, so good.
Totdat we de deur open deden…
De crèche was compleet ontploft!
Alle stoeltjes waren weer van de tafel. Het speelgoed was uit de kasten gehaald en lag weer precies zo als toen er vijftien peuters aan het spelen waren. En kinderen renden gillend achter elkaar aan. Maar dit waren geen kinderen die je in een crèche verwacht. Nee, dit waren kinderen van tien jaar!
“Oh jongens!” riep ik uit. “Dit ruimen jullie nog wel even op, toch?”
Waarop ik een luide “NEUJ!” terug kreeg.
Zo. Daar stond ik even met mijn mond vol tanden… Beduusd trok ik Anouk haar jasje aan. “Tja,” dacht ik, “het zijn tenslotte mijn kinderen niet. Dus ja, wat zou het ook?”
Wat vind jij, mag je kinderen van een ander terecht wijzen?
Woensdag lees je hoe ik het heb aangepakt.
Mooie quest, zeker ook voor volwassenen zonder kinderen. Soms hoor ik namelijk mezelf tegen kinderen praten en dan denk ik: waar bemoei ik mij mee?! Maar aan de andere kant merk ik dat ouders het soms handig vinden als je ze een handje helpt. Ben heel benieuwd naar je blog van woensdag, daar kan ik ongetwijfeld wat van leren.
‘Mag ik kinderen van een ander terecht wijzen’. Goeie, ik heb zelf nog geen kinderen, dus in dit geval moet ik àltijd iemand anders kinderen terecht wijzen zou ik dat willen. Ik vind het lastig. Zoals bij een crèche of oppassen krijg ik de taak van ouders hun kinderen terecht te wijzen, dan zou ik het doen. Maar zo maar in wilde weg een kind op dingen aanspreken doe ik niet. Alsnog ligt het erg aan de situatie. Soms irriteer ik me dood dat ik er toch wat van zeg, krijg ik een grote mond terug, dan krijgen zij ook een grote mond terug. Haha. Maar meestal maak ik me toch uit de voeten met: die kinderen zijn iemand anders probleem.
Ha, herkenbaar, die creche! Ben benieuwd naar wat je hebt gedaan uiteindelijk! Ik had laatst eenzelfde dilemma. Ik liep in de supermarkt en zag daar een jongetje van een jaar of 4 iets uit een tijdschrift scheuren dat daar verkocht werd. Mijn eerste ingeving: even vragen ‘wat doe jij daar?’. Maar toen ik zn papa zag naderen, durfde ik het toch niet meer, bang dat die mij op zijn beurt zou vragen: ‘wat doe jij daar (met mijn kind)?’. Tja, toen toch maar gekozen voor de makkelijkste weg… en doorgelopen. Met kinderen van vrienden heb ik daar minder moeite mee. Jouw voorbeeld gaat over kinderen in de kerk. Vind ik misschien nog wel een categorie apart. Dat zijn kinderen die gedoopt zijn in de kerk, waarbij ook de gemeente een tekst heeft meegekregen: ‘Geliefde broeders en zusters, ontvang als gemeente dit kind met liefde in uw midden. Weet u geroepen deze ouders te steunen door uw voorbede en voorbeeld. Wees ook, wanneer dat nodig en mogelijk is, daadwerkelijk bereid, eraan mee te helpen dat dit kind groeit in het geloof, de genade en het kennen van onze Heer Jezus Christus. Immers, wij zijn allen gedoopt in één Geest en zijn daardoor één lichaam geworden. Hiertoe helpe ons de Heer door zijn Geest.’ Mooie tekst! Ben benieuwd of ouders (daar val ik zelf nog niet onder) dat in brede zin interpreteren, en een stukje ‘opvoeding’ vanuit de gemeente kunnen waarderen, of dat bovenstaande tekst toch liever wordt beperkt tot wat Bijbels onderwijs en een afzijdige voorbeeldrol. Affijn, wellicht wat vergezocht voor jouw (wederom leuke!) blog!
Ha Hannah, bedankt voor je compliment 😉
Mooi hoe je die tekst er weer even bij haalt, daar had ik nog niet eens zo naar gekeken!
Wellicht leuk om daar nog eens een blog aan te wijden…
Lisa
deur op slot en open doen als het is opgeruimd. we zijn toch niet zot………..
en zn papa………….. mag meehelpen als ie naar huis wil, en anders samen nog ff kopje koffie
Zo Piet, dat zijn nog eens uitspraken! Haha. Jij bent van de harde aanpak? Maar wel liefdevol begrijp ik uit je voorstel voor een kopje koffie 😉