Het perfecte plaatje

Gelukkig ben ik niet de enige met voornemens waar ik van terug moest komen. Echt hilarisch om jullie voornemens te lezen. Zó herkenbaar. Nooit suiker of snoep geven, gewoon laten huilen, áltijd consequent zijn. Ik moest nog denken aan één van mijn oude voornemens om nooit een speen te gebruiken. Eh… Fail, big time! Haha!

Ik heb alleen mijn beste (of slechtste?) voornemen nog niet terug gelezen in de reacties. Dus ik begin me af te vragen of die dan toch alleen voor mij geldt..
Dat voornemen is namelijk: geen telefoongebruik in het bijzijn van mijn kinderen. Want zij verdienen alle aandacht en ik ben niet afhankelijk van (social) media.

“Helaas het perfecte plaatje bestaat niet.
*sorry, voor het knappen van je bubbel*”

Ja oke. Dat voornemen kon ik misschien bij voorbaat wel op m’n buik schrijven. Ik ben echt zo iemand die er super makkelijk aan vast zit. Elke keer pak ik die telefoon er weer bij om ‘even’ te checken of er iemand heeft gereageerd. Daarna meteen even Instagram bij langs, oh, hier nog een leuk filmpje, daar een leuke website. En dan zit ik er zomaar weer een half uur mee op de bank, in plaats van huishoudelijke taken of andere zinnige dingen te doen, zoals Anouk aandacht geven. Oké, dat half uurtje doe ik meestal als ze op bed ligt. Maar ja, die taken zal ik toch een keer moeten doen. Dus dan heb ik uiteindelijk alsnog niet die aandacht voor Anouk.

En toch neem ik mezelf het elke keer weer voor: geen telefoongebruik in het bijzijn van Anouk.
Ik zou gewoon willen dat ik minder de noodzaak zou voelen om even op m’n telefoon te kijken. We kunnen het natuurlijk gaan hebben over de verslavende werking van social media op onze hersenen. Of dat er dagelijks bedrijven bezig zijn ons zo veel mogelijk aan het lijntje te houden. Dat ik er ook niet zoveel aan kan doen dat het nou eenmaal zo verslavend is.

Maar hallo, volgens mij verplaats ik het probleem dan. Het gaat eigenlijk al fout bij het hebben van die onbereikbare voornemens!

Begrijp me niet verkeerd: voornemens zijn over het algemeen super goed bedoeld. Eigenlijk zegt het dat we het beste willen voor ons kind en onszelf. In de perfecte situatie zou je kind nooit in aanraking komen met suiker, omdat je weet dat het voor jezelf ook niet goed is. In de perfecte situatie zou je je nooit laat leiden door emoties, maar verstandig en doordacht met voorvallen omgaan. In de perfecte situatie ben je altijd consequent, omdat je weet dat het veiligheid en duidelijkheid geeft. Dat zou de perfecte situatie zijn. En dat plaatje nemen we ons voor. Zo willen we het hebben.

Helaas het perfecte plaatje bestaat niet.
*sorry, voor het knappen van je bubbel*

Toch is er hoop – dit is altijd het moment dat Brené Brown om de hoek komt kijken. Ik heb van haar geleerd dat ik niet moet kijken naar het perfecte plaatje. Belangrijker is om te kijken naar hoe het nu is en hoe je daarin beter zou kunnen worden. Dan wil ik gewoon minder vaak op mijn telefoon kijken in het bijzijn van Anouk. En welke stap ga ik dan zetten om daar beter in te worden?

“Ik ben echt zo iemand die er super makkelijk aan vast zit.”

Het is in dat geval ook niet erg dat ik een keer faal. De volgende keer wil ik gewoon weer beter worden. Elke stap is er gewoon één in de goede richting. Elke keer een beetje beter. Dát wil ik.

Ja, ik ga me voornemen om telkens een stapje te zetten in de goede richting.

Ik heb trouwens op het gebied van social media al één stap gezet waar ik super blij mee ben, daar vertel ik je vrijdag in de Weekendtip meer over. Het lijkt me leuk om dan eens tips met elkaar te delen over hoe je als ouder beter kunt worden in het omgaan met social media. Heb er nu al zin in!