Afscheid nemen bestaat wel en het is verschrikkelijk
Ze vliegt uit!
Hieperdepiep Hoera! Anouk is vandaag jarig! Ze is nu 2 jaar. Sjonge jonge, wat is de tijd toch gevlogen. I know, het is cliché, maar ook zo waar! Gisteren hebben we het gevierd met familie en vrienden en vandaag mag ze trakteren op de opvang. Ik heb kleine vliegtuigjes gemaakt van rozijnendoosjes, omdat ze vliegtuigen (en helikopters) zo leuk vindt. Ze noemt eigenlijk alles wat vliegt “helico”. En eigenlijk is het wel heel toepasselijk, want ze vliegt letterlijk uit. Op de opvang waar Anouk zit zijn horizontale groepen, wat betekent dat ze na de vakantie gaat ze van de baby- naar de peutergroep (2-4 jaar) gaat.
Huilen
Ik dacht dus dat het een heel heftig moment voor Anouk zou worden, om afscheid te nemen van de babygroep. Toegegeven, ik denk dat het voor mij moeilijker is, dan voor Anouk (voor mij is trouwens elk afscheid, sinds het moment dat ik moeder werd, een stuk emotioneler). Toen ze laatst werd opgehaald om naar de andere groep te gaan, keek ze niet meer naar me om, hoor. De juf zei nog “zeg je nog even dag tegen je moeder?”. Ze keek nog even om haar schouder en er kon nog net een kort “doei” af en weg was ze hoor. Viel best mee.
Afscheid nemen bestaat wel
Dat is heel anders dan wanneer ik haar nu achter laat bij haar huidige groep. Je zou denken dat ze zich er na bijna twee jaar wel op haar gemak zou voelen. Dat doet ze ook wel, zeggen de juffen. Maar als ik weg moet klampt ze zich aan me vast als een klein aapje. En sinds een paar maanden huilt ze ook als ik haar aan een van de juffen geef. Dat doet ze ook in de crèche van de kerk trouwens. Dat vind ik zo’n verschrikkelijk moment! Gaat echt door merg en been! Eerder was dat nooit zo en had ik zo’n medelijden met moeders die zo heartbroken van hun kind weg liepen en nu ben ik het zelf. Wat is dat toch?
Deze week wil ik het met jullie gaan hebben over afscheid nemen. Ik wil in de theorie gaan kijken wat het doet met je kind en wat het beste is. En vrijdag wil ik handvatten geven om goed afscheid te kunnen nemen. Misschien help ik dan niet alleen mezelf maar ook andere ouders hiermee.
Oh ja. De quest. Ik ben benieuwd hoe jij afscheid neemt van je kind, heb je daar een goeie manier voor gevonden? Help me out, please! Reageer hieronder, alvast bedankt 🙂
Hè Lisa,
Misschien is het een troost om te weten dat toen de deur bij de kerk dicht ging, Anouk alweer stil was en ze lekker ging spelen. Toen Lois binnen kwam was het helemaal feest!
Het kan wellicht komen dat ze nu meer moeite heeft met afscheid nemen, omdat ze zich veel meer bewust is van het feit dat je weggaat. Het is even slikken, maar realiseer je ook dat ze heel snel weer stil zijn (de meeste kinderen!).
Misschien niet helemaal over het afscheid nemen zelf.. maar bij ons start het al bij de voorbereiding. Onze oudste vertel ik al sochtends dat hij naar de Gastouder of chreche in de kerk gaat, zodat hij zich daarop kan voorbereiden. Hij stelt zich er dan ook op in zien we, want hij noemt het dan verder op de dag nog een paar x. En het helpt, want het afscheid nemen gaat dan makkelijker.
Daarnaast zijn we er ook achter dat stiekem weggaan, als hij net even afgeleid is, niet werkt. Dit geeft alleen maar een soort van paniek omdat je er zomaar ineens niet mee bent. We nemen dus nu wel bewust afscheid. Dan liever even huilen, maar dan wel dat hij weet waar we zijn en dat we terug komen.